نفیرسیمرغ

نفیرسیمرغ...

همکارم گفته بود مادرم جوانه های کوچک گیاهش را نمی بیند. ظریف و کوچک و نزدیک هستند و چشم هایش نمی بیند. توی ذهنم نقطه کانونی چشم و عینکش را تصور می کنم و مغزم میگوید: اورکا ...اورکا... مشکل از نقطه کانونی است.نمیدانم چند دقیقه است که کاغذ دستورالعمل مدیریت امور حقوقی را در دست دارم و نمیتوانم روی بیش از دو کلمه اش تمرکز کنم.جریان چیست؟پس نظم شنبه ها کجا رفت؟حساب و کتاب مدیریت افکار چه شد؟خب اگر جواب الزامیست, باید بگویم دلیل همه اینها حق به جانب بودن است.فعلا بیخیالش شده ام و پیچ رادیوی گوش هایم را بازکرده ام. هرکه هرچه میگوید گوش میکنم. امروز قابلیت این را دارم که ساعت ها به قصه دل همه گوش کنم. من امروز بجای دوست داشتن سپیدار ها شنیدار ها را بیشتر میخواهم.با من حرف بزن...پ.نبطور استثنا کامنت ها باز است اما هیچ کامنتی برای سایر دوستان منتشر نمی شود. + نوشته شده در ۱۴۰۱/۱۰/۲۴ساعت توسط اسماء | نفیرسیمرغ...

عینک آفتابی ام را برداشتم, شاید خورشید از چشمم توی رگ هایم جاری شود.بجای اینکه از سرعت لاکپشتی راننده شکایت کنم از تصور نشستن در قایقی چوبی در پهنه رودی آرام لذت بردم.قربان صدقه ات رفتم و فدای خوابیدنت شدم.به اتاق کارم که رسیدم گلها را نوازش کردم.به همکارانم لبخند زدم و صبح بخیر کشششداری تحویلشان دادم و نگذاشتم کسی لبخند نزند.دیدی؟...من برای شروع یک صبح استاندارد هرچه در توان داشتم انجام دادم.حالا نوبت توست...سوال بی جواب مرا تو پاسخ گوی! چرا هیچ چیز آنطور که باید نمی شود! شاید هم هست! و اینها توهماتی است که از قطع ترکیب بی نظیر فلوکسیتین و ب کمپلکس به ذهن می رسد.نه اینها نیست!فقط دلم می خواهد یار دلخواهی ور دلم باشد و بامن حرف بزند.برچسب‌ها: نفیرسیمرغ, فلوکسیتین, یار, کنترل فکر + نوشته شده در ۱۴۰۱/۱۰/۲۷ساعت توسط اسماء نفیرسیمرغ...